Τα ορθογραφικά λάθη της προκήρυξης

(απόσπασμα από Ένα φιλολογικό «ψυχογράφημα» της χθεσινής προκήρυξης ανάληψης ευθύνης από την πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση Μαχόμενες Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις)

Τα ορθογραφικά λάθη (σας λέω τα πιο χοντρά)

-δοσίλογων: Σε όλο το κείμενο αναφέρεται δοσίλογων, και όχι δωσίλογων ή δωσιλόγων (ο ορθογραφικός του δικού μου word το εντοπίζει)

 

-κατ’ ιδίων όφελος (σελ. 3)

 

-δεν γνωρίζει το αναφορικό «ό,τι» και γράφει παντού «ότι» -ειδικά στη σελ. 3 τελευταία παράγραφο το ’χει ξεσκίσει!

 

-απολεστεί (σελ.3): δεν ξέρω τι είχε στο νου του ο ποιητής

 

-Στης 1 Ιουνίου (σελ. 5) αντί στη 1 Ιουνίου (σίγουρα ο συντάκτης δεν είναι φιλόλογος…)

 

-εισέβαλλαν (αντί εισέβαλαν), σελ. 5

 

-διλλήματα (σελ. 6) αντί διλήμματα (ο ορθογραφικός του δικού μου word δεν το εντοπίζει, περιέργως, μμμμμ)

 

-ενώπιων (σελ.7). Ε, εδώ θα του κατέβαζα βαθμό σίγουρα!

 

-το τρένο Ιταλικούς, σελ. 8 (Ιτάλικους ρε παιδιά, άμα δεν ξέρετε να βάζετε τόνους, μην το μεταγράφετε στα ελληνικά! Ή μήπως δεν το χατε ξανακούσει ποτέ και βάλατε τον τόνο στην τύχη;)

 

-σελ. 10 Μάλιου αντί το Μάλλιου, που το γράφουν σωστά πιο πριν.

 

-σελ. 11 (δύο φορές) εξ’ αρχής: άσχετοι! Αγράμματοι! Ουστ! Εξ αρχής είναι το σωστό (είπαμε, δεν είναι φιλόλογος)

 

-σελ. 12 παρά πόδας αντί του σωστού «παρά πόδα». (κόπηκαν, εννοείται!)

 

-σελ. 13 προνειακές αντί προνοιακές (ε, το παρακάνατε!)

 

-σελ. 13 πτώση του τοίχους (δύο φορές) αντί του τείχους (να το γράψετε εκατό φορές σωστά πριν την επόμενη προκήρυξη)

 

-σελ. 17 την ανήλεη εκμετάλλευση!!! (περιέργως, το ανήλεη δεν το πιάνει ως λάθος ο ορθογραφικός του δικού μου word). Το ότι δεν είναι αηθής (όπως το 'πε η Μπαλατσινού) αλλά αήθης, ρε παιδιά, δεν σημαίνει ότι το σωστό είναι ανήλεη, ανηλεής είναι, αμάν πια!

Τα ιδιότυπα υφολογικά:

-Τελικό –ν- σε όλα τα άρθρα σε όλο το κείμενο, εκτός από ελάχιστα που τους έχουν ξεφύγει (νομίζω σπάνια το βρίσκεις πια αυτό σε γραπτό κείμενο, όλοι ακολουθούμε τον Τριανταφυλλίδη): την Χρυσή Αυγή, την δολοφονική επίθεση, την θαυμάσια, την συνήθεια, την βία.

 

-Η χρήση του μην με τελικό ν π.χ. σελ. 10 «μην αφήνοντάς τους»

 

-Τονισμός στα μονοσύλλαβα: ποιόν, γιό, όν.

 

-Η χρήση του «κάθε ενός» ως δύο λέξεις. Οι περισσότεροι γράφουμε καθένας, καθεμία, καθένα (μία λέξη). Αντίστοιχα και το κατά εξακολούθηση (σελ. 11, ποιος το γράφει αυτό αντί του κατ’ εξακολούθηση;)

 

-Η κατάχρηση του «ο οποιοσδήποτε», «το οποιοδήποτε» «ο όποιος», «τον όποιο πολιτικό αντίπαλο» «η όποια». Βαρβαρισμός η χρήση του άρθρου (θα τον έβαζα να ξαναγράψει όλα τα σημεία αλλιώς, αν ήταν στο χέρι μου).

 

-Ανάκατες δημοτικούρες (σελ. 3: πορευμένοι, παραχαράζοντας) με καθαρευουσιάνικες ή παλιομοδίτικες εκφράσεις: εχτές (ποιος το λέει έτσι πια;), βαθειάς (όλοι οι νεότεροι γράφουμε βαθιάς), χρησιμοποιείτο (σελ. 13), ο καθείς ημών (σελ. 18), αλλά το αντικομουνισμόςτο γράφει με ένα –μ-.

 

-πηγάδες τύπου Μελιγαλά (αυτό πάλι… τι τύπου ρε παιδιά; τυρί τύπου γκούντα που είπε και κάποιος άλλος;)

(Μπαλούρδο, τιμωρία!)

Τροφή για searching (και όχι για σκέψη), έχετε στο νου σας ότι κάποια από αυτά μπορεί να είναι και επίτηδες.