Άραγε είμαι αντιπαραγωγικός;

1) Από τον Ένστολο της «Παρασκευή +13»



Εργάζομαι συνεχώς. Έχω δύο ανήλικα παιδιά και η σύζυγός μου είναι άνεργη. Προσπαθώ να τα βγάλω πέρα με έναν πενιχρό μισθό, δουλεύοντας όμως επτά ημέρες την εβδομάδα, είτε στο πεζοδρόμιο είτε ακόμη και στα γήπεδα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Η ζωή μου κινδυνεύει καθημερινά, αφού η εγκληματικότητα όχι μόνο έχει αυξηθεί αλλά έχει λάβει και άλλες διαστάσεις. Οι κάθε είδους εγκληματίες είναι πλέον άκρως επικίνδυνοι. Ακόμη και ένας απλός διαρήκτης οπλοφορεί και δεν το έχει και σε πολύ να τραβήξει όπλο. Ακόμη περισσότερο να πυροβολήσει κατά αστυνομικών αλλά και κατά πολιτών. Τρέμει η ψυχή μου, και η σύζυγός μου , που μεγαλώνει δύο παιδιά, δεν γνωρίζει αν θα γυρίσω. Αυτό δεν είναι μια δραματική αφήγηση, ούτε ζητώ από κάποιον να με λυπηθεί. Κάνω τη δουλειά μου που τη θεωρώ και ιερή. Πράττω το καθήκον μου. ‘Όταν όμως ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έρχεται και με χαρακτηρίζει «αντιπαραγωγικό», ανησυχώ. Ανησυχώ για αυτά που έρχονται. Ανησυχώ γιατί υποβαθμίζομαι. Ανησυχώ γιατί θυμάμαι την προηγούμενη κυβέρνηση που το Δεκέμβριο του 2008 με χαρακτήρισε «αμυνόμενο» απαγορεύοντάς μου, έστω και ατύπως, να αντιδράσω. Αν εγώ είμαι αντιπαραγωγικός, όλοι αυτοί που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση τι είναι; Τι έργο παρήγαγαν; Τι έκαναν και φτάσαμε να κόβουμε μισθούς από εμάς; Ίσως τελικά να είμαι αντιπαργωγικός. Δεν έκλεψα, δεν τα «πήρα» από κανέναν, δεν έφτιαξα ακίνητη περιουσία. Δεν έχω τίποτα να αφήσω στα παιδιά μου.


2)      Χτες τιμήθηκε η μνήμη των πυροσβεστών που έπεσαν στο καθήκον. Έγινε επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο Πεσόντων Πυροσβεστών στο Χαλάνδρι.
Η 12η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως «Ημέρα Μνήμης Πεσόντων Πυροσβεστών», καθώς στις 12 Νοεμβρίου 1942 καταγράφηκε για πρώτη φορά θάνατος πυροσβεστικού υπαλλήλου. Τότε, ο δόκιμος πυροσβέστης Β΄ τάξεως, Κώστας Πούλιος, σκοτώθηκε κατά την προσπάθεια κατάσβεσης πυρκαγιάς σε διώροφο οίκημα στη Θεσσαλονίκη.